Het Roode Hert, Velsen-Zuid. 25-09-2014
We hadden nog een Social Deal-bon liggen voor een 4-gangenmenu bij dit restaurant. Daar gebruik van gemaakt.
Het restaurant is prachtig gelegen in een oud stukje Velsen. Voorheen een herberg, daterend uit 1591.
Sinds 16 jaar eigendom van- en gerund door Jeroen van den Bogaerde (gastheer/sommelier) en Edwin Roest (chefkok).
De inrichting is semi-chique en werkelijk elk hoekje en gaatje van het restaurant is benut om te gebruiken en te decoreren.
Mooi tafellinnen, goed servies en bestek.
De ontvangst door de gastheer is formeel en afstandelijk en dat zal gedurende de avond niet veranderen. Gastheer heeft een wat kille uitstraling en maakt niet echt de indruk persoonlijk contact met de gasten te willen opbouwen.
Op de site van het restaurant en op de kaartjes op tafel staat te lezen dat er een aantal meerdere gangen verrassingsmenu's zijn en dat men werkt met dagverse ingrediënten. Ook verneemt men graag vooraf de voorkeur voor vis- of vleesgerechten en eventuele allergieën.
Dat werd ons dus bij het opsommen van de 4 gangen niet gevraagd en daardoor konden we niet aangeven liever geen zalm of zuurkool te nuttigen en dat Paul vanwege z'n lactose-intolerantie liever geen geraspte kaas op de carpaccio zou willen. (gelukkig had ie vooraf wel z'n lactasepillen ingenomen).
We begonnen met als aperitief een lekker glas Souvingnon blanc en daarna, bij de maaltijd, bestelden we een fles bubbeltjeswater en een fles Chileense Chardonnay, Pukina uit de Casablanca Valley.
Amuse:
Als amuse werd er een stukje opgerolde eendenborst met eendenrilette gereserveerd. Lekker hapje.
Daarna volgde een lekker broodje met gezouten boter en gingen we door naar het voorgerecht:
Carpaccio van Welsh beef met pesto, kappertjes, mini-tomaatjes en geraspte Alpenkaas.
Prima van smaak, alleen voor Paul jammer van die kaas.
Als tussengerecht volgde een stukje gebakken zalm op een bedje van zuurkool (als atjar bereid) en met wat ketjap eromheen.
Zalm wel goed gebakken, maar zouden we zelf nooit bestellen en zuurkool is al helemaal griezelen voor Paul. Gelukkig kon hij zijn portie kwijt bij Trudie.
Daarna het hoofdgerecht:
Gegrilde kalfsribeye met cantharellen en shiitakes, gebakken aardappeltjes met rozemarijn, een ratatouille en een jus met port.
Mooi hoog op smaak allemaal. Lekker.
Tenslotte het dessert: een lemonpie met merengue, rode bessen en bessensap.
Allemaal enigszins traditionele gerechten waar je je als kok geen buil aan kunt vallen.
Beetje rustiek, klassiek repertoire. (de kalfsribeye stond ook al in augustus 2008 op het menu zagen we bij een recensie van een kennis van ons).
Het zou wat ons betreft allemaal wat moderner en losser kunnen. De normale prijzen (zonder Social Deal) maken het ook niet echt uitnodigend.
We hadden nog een Social Deal-bon liggen voor een 4-gangenmenu bij dit restaurant. Daar gebruik van gemaakt.
Het restaurant is prachtig gelegen in een oud stukje Velsen. Voorheen een herberg, daterend uit 1591.
Sinds 16 jaar eigendom van- en gerund door Jeroen van den Bogaerde (gastheer/sommelier) en Edwin Roest (chefkok).
De inrichting is semi-chique en werkelijk elk hoekje en gaatje van het restaurant is benut om te gebruiken en te decoreren.
Mooi tafellinnen, goed servies en bestek.
De ontvangst door de gastheer is formeel en afstandelijk en dat zal gedurende de avond niet veranderen. Gastheer heeft een wat kille uitstraling en maakt niet echt de indruk persoonlijk contact met de gasten te willen opbouwen.
Op de site van het restaurant en op de kaartjes op tafel staat te lezen dat er een aantal meerdere gangen verrassingsmenu's zijn en dat men werkt met dagverse ingrediënten. Ook verneemt men graag vooraf de voorkeur voor vis- of vleesgerechten en eventuele allergieën.
Dat werd ons dus bij het opsommen van de 4 gangen niet gevraagd en daardoor konden we niet aangeven liever geen zalm of zuurkool te nuttigen en dat Paul vanwege z'n lactose-intolerantie liever geen geraspte kaas op de carpaccio zou willen. (gelukkig had ie vooraf wel z'n lactasepillen ingenomen).
We begonnen met als aperitief een lekker glas Souvingnon blanc en daarna, bij de maaltijd, bestelden we een fles bubbeltjeswater en een fles Chileense Chardonnay, Pukina uit de Casablanca Valley.
Amuse:
Als amuse werd er een stukje opgerolde eendenborst met eendenrilette gereserveerd. Lekker hapje.
Daarna volgde een lekker broodje met gezouten boter en gingen we door naar het voorgerecht:
Carpaccio van Welsh beef met pesto, kappertjes, mini-tomaatjes en geraspte Alpenkaas.
Prima van smaak, alleen voor Paul jammer van die kaas.
Als tussengerecht volgde een stukje gebakken zalm op een bedje van zuurkool (als atjar bereid) en met wat ketjap eromheen.
Zalm wel goed gebakken, maar zouden we zelf nooit bestellen en zuurkool is al helemaal griezelen voor Paul. Gelukkig kon hij zijn portie kwijt bij Trudie.
Daarna het hoofdgerecht:
Gegrilde kalfsribeye met cantharellen en shiitakes, gebakken aardappeltjes met rozemarijn, een ratatouille en een jus met port.
Mooi hoog op smaak allemaal. Lekker.
Tenslotte het dessert: een lemonpie met merengue, rode bessen en bessensap.
Allemaal enigszins traditionele gerechten waar je je als kok geen buil aan kunt vallen.
Beetje rustiek, klassiek repertoire. (de kalfsribeye stond ook al in augustus 2008 op het menu zagen we bij een recensie van een kennis van ons).
Het zou wat ons betreft allemaal wat moderner en losser kunnen. De normale prijzen (zonder Social Deal) maken het ook niet echt uitnodigend.